| درخت موسی از دورم نمودند | سزد گر آه موسی‌وار دارم | |
| اگر موسی نیم موسیچه هستم | درون سینه موسیقار دارم | |
| چو موسیقار می‌نالم به زاری | که کاری مشکل و دشوار دارم | |
| ز کار خویشتن تا چند گویم | که باشم من کجا مقدار دارم | |
| ز هر چیزی که گفتم توبه کردم | زبان اکنون بر استغفار دارم | |
| میان خلق از آن معنی عزیزم | که نفس خویشتن را خوار دارم | |
| خطا گفتم غلط کردم که در راه | به نادانی خویش اقرار دارم | |
| مگردانید سر از من به خواری | که سرگردانی بسیار دارم | |
| مرا سودای دلبندی چنان کرد | که عمری رفت و عمری کار دارم | |
| چو از هستی او با خویش افتم | ز ننگ هستی خود عار دارم | |
| دلی در راه او در کفر و اسلام | میان کعبه و خمار دارم | |
| بوینیدم بسوزیدم در آتش | که زیر خرقه در زنار دارم | |
| ندام ذره‌ای مقصود حاصل | ولی اندیشه صد خروار دارم | |
| فغان از هستی عطار امروز | من این غم جمله از عطار دارم | |
| خداوندا تو می‌دانی که دیر است | که از ایوان تو ادرار دارم | |
| به فضل ادرار خود را تازه گردان | که هم بی برگم و هم بار دارم | |
| گر استعداد ادرار توام نیست | به دست توست چون انکار دارم |