| دلی پر گوهر اسرار دارم | ولیکن بر زبان مسمار دارم | |
| چو یک همدم نمی‌دارم در آفاق | سزد گرد روی در دیوار دارم | |
| چو هیچ آزاده‌ی داننده دل نیست | چه سود ارجان پر از گفتار دارم | |
| درین تنهایی و سرگشتگی من | نه یک همدم نه یک دلدار دارم | |
| مرا گویند کو عزلت گرفته است | درین عزلت خدا را یار دارم | |
| سر کس می‌ندارم چون کنم من | مگر من طبع بوتیمار دارم | |
| سرم ببریده باد از بن قلم‌وار | اگر یک دم سر دستار دارم | |
| مرا گویند او کس را ندارد | اگر بینم کسی نهمار دارم | |
| مرا از خلق ناهموار تا چند | همی هموار و ناهموار دارم | |
| ندانم برد من تیمار یک کس | چگونه این همه تیمار دارم | |
| ز دنیایی مرا چیزی که نقد است | جهانی زحمت اغیار دارم | |
| چو در عالم نمی‌بینم رفیقی | میان خاره دل پر خار دارم | |
| کجاست اندر جهان اسرارجویی | که تا با او شبی بیدار دارم | |
| بر امید هم آوازی شب و روز | طریق گنبد دوار دارم | |
| چه جویم همدمی چون می‌نیابم | که هم دم دم به دم اسرار دارم | |
| به حمدالله رغما للمرائی | تنی پاک و دلی هشیار دارم | |
| درون دل مرا گلزار عشق است | که دایم سر درین گلزار دارم | |
| برون نایم ازین گلزار هرگز | چو خود را در درون غمخوار دارم | |
| همه دنیا چو مردار است حقا | نیم سگ چون سر مردار دارم | |
| فریدم فرد بنشستم که در دل | ز فردیت بسی انوار دارم |