| من بمردم از آن نگوید کس | کاثری از فلان همی‌یابم | |
| تا گل دل ز خاوران بشکفت | همه دل بوستان همی یابم | |
| طرفه خاری که عشق خود گل اوست | در ره خاوران همی‌یابم | |
| عرش بالا درخت خوشه‌ی عشق | خار را گلستان همی‌یابم | |
| از دم بوسعید می‌دانم | دولتی کین زمان همی‌یابم | |
| از مددهای او به هر نفسی | دولتی ناگهان همی‌یابم | |
| دل خود را ز نور سینه‌ی او | گنج این خاکدان همی‌یابم | |
| تا که بی‌خویش گشته‌ام من ازو | خویش صاحب قران همی‌یابم | |
| بر تن خویش جزو جزوم را | همچو صد دیده‌بان همی‌یابم | |
| هرچه رفت ارچه من نیم بر هیچ | پای خود در میان همی‌یابم | |
| هر کجا در دو کون دایره‌ای است | نقطه‌ی جمله جان همی‌یابم | |
| سر مویی که پی به جان دارد | قید شیر ژیان همی‌یابم | |
| چون ز یک قالبند جمله‌ی خلق | همه یک خاندان همی‌یابم | |
| از ازل تا ابد هرآنچه برفت | جمله یک داستان همی‌یابم | |
| جمله‌ی کاینات زندگی است | من نه تنها چنان همی‌یابم | |
| همه یک رنگ و او ندارد رنگ | این به عین عیان همی‌یابم | |
| هر وجودی که آشکارا گشت | خود به کنجی نهان همی‌یابم | |
| رخش دل را که جان سوار بر اوست | عقل بر گستوان همی‌یابم | |
| مرغ جان را که علم دانه‌ی اوست | از دو کون آشیان همی‌یابم | |
| عقل را آستین به خون در غرق | سر برین آستان همی‌یابم |