| آنچه در قعر جان همی‌یابم | مغز هر دو جهان همی‌یابم | |
| وانچه بر رست از زمین دلم | فوق هفت آسمان همی‌یابم | |
| در رهی اوفتاده‌ام که درو | نه یقین نه گمان همی‌یابم | |
| روز پنجه هزار سال آنجا | همچو باد وزان همی‌یابم | |
| غرق دریا چنان شدم که در آن | نه سر و نه کران همی‌یابم | |
| گم شدم گم شدم نمی‌دانم | که منم آنچه آن همی‌یابم | |
| خاک بر فرق من اگر از خویش | سر مویی نشان همی‌یابم | |
| گاه گاهی چو با خودم آرند | جای خود لامکان همی‌یابم | |
| آنچه آن کس نیافت و جان درباخت | من ز حق رایگان همی‌یابم | |
| هر دم از آفتاب حضرت حق | جای صد مژدگان همی‌یابم | |
| گوییا ای نیم من آنکه بدم | خار را ضیمران همی‌یابم | |
| آنکه پهلو نسود با موری | این دمش پهلوان همی‌یابم | |
| گر تو گویی که من نیم خود را | با تو هم داستان همی‌یابم | |
| جان من زان چنین توانا شد | که تنی ناتوان همی‌یابم | |
| ز غم حق که هر دم افزون باد | دل و جان شادمان همی‌یابم | |
| چون نیم در سبب چرا گویم | شادی از زعفران همی‌یابم | |
| گاه خود را چو مور می‌بینم | گاه پیل دمان همی‌یابم | |
| گاه سر را به نور دیده‌ی سر | برتر از هفت خان همی‌یابم | |
| پای جان بر ثری همی‌بینم | فرق بر فرقدان همی‌یابم | |
| چون پری گوشه‌ای گرفتن از آنک | مردم از دیدگان همی‌یابم |