| در آن زمان شوی آگه که باز گیرندت | به پیش خلق جهان نردبان عمر از دار | |
| دریغ مانده و سودی نه از دریغ تو را | زهی دریغ و زهی حسرت و زهی تیمار | |
| تو غره‌ای به جهانی که تا نگاه کنی | نه تو بمانی و نه این جهان ناهموار | |
| بسی نماند که این نقطه‌های روشن روی | بریزد از خم این طاق دایره کردار | |
| ز نفخ صور همه اختران نورانی | ز نه سپر بریزند همچو دانه‌ی نار | |
| هزار نرگس تو چون شکوفه‌های لطیف | ز هفت گلشن نیلوفری کنند نثار | |
| چو گردنای هوا با گو زمین گردد | ز هفت منظر این گردنای کژ رفتار | |
| هزار زلزله در جوهر زمین افتد | ز نعره‌ی لمن الملک واحد القهار | |
| تو خفته‌ای و قیامت رسید از آن ترسم | که تا نگاه کنی کس نبینی از دیار | |
| بسی قرار نگیرند جان و تن با هم | که تا تن ز دار غرور است وجان ز دار قرار | |
| چو جان و تن بنسازند آدمی پیوست | گهی حنیست گهی دردمند وگه بیمار | |
| اگر ز حبس بلاها خلاص می‌جویی | ز خود برون شو و بر پر چو جعفر طیار | |
| ز کار بیهده خود بازکن به آسانی | که تا تو جان بدهی کار نبودت دشوار | |
| نفس مزن به هوس در هوای خود که تو را | دو ناظرند شب و روز بر یمین و یسار | |
| مریز آب خود از بهر نان که هر روزی | تمامت است تو را یک دو گرده استظهار | |
| به یک دو گرده قناعت کن و به حق پرداز | که کس ز حق نشود از گزاف برخوردار | |
| مده به شعر فراهم نهاد عمر به باد | که شعر نیست چو شرع محمد مختار | |
| قدم که بر قدم شرع او نداری تو | تو را ز خرقه بسی خوبتر بود زنار | |
| شراب شرع خور از جام صدق در ره دین | که تا ز مستی غفلت دلت شود هشیار | |
| به هرزه پرده‌شناسی شعر چند کنی | که شعر در ره دین پرده‌ای است بر پندار |