| نه همدمی نه دمی سرکشیده زیر کفن | نه محرمی نه کسی روی کرده در دیوار | |
| به خاک ریخته آن زلف‌های چون زنجیر | چون زعفران شده آن روی‌های چون گلنار | |
| ز فعل خویش عرق کرده جانش از تشویر | میان خوف و رجا مانده ای خدا زنهار | |
| اگرچه پیل‌تنی بود لیک مور ضعیف | به یک دو ماه تنش کرده ذره ذره شمار | |
| ببین که بر سر این خفتگان خاک زمین | چگونه زار همی‌گرید ابر روز بهار | |
| ببین اگرچه بسی ابر زار می‌گرید | هنوز می‌ننشیند ز خاک جمله غبار | |
| ز خاک جمله درختی اگر پدید آید | یقین بدان که همه تلخ میوه آرد بار | |
| مگر که خورد کفی آب عیسی از جویی | به طعم همچو شکر بود آب نوش گوار | |
| پس از خمی که همان آب بود آبی خورد | که تلخ گشت دهان لطیف معنی‌دار | |
| چو آب هر دو یکی بود و آب این یک تلخ | خطاب کرد که یارب شکال من بردار | |
| فصیح در سخن آمد به پیش او آن خم | که بوده‌ام تن مردی ز مردمان کبار | |
| هزار بار خم و کوزه کرده‌اند مرا | هنوز تلخ مزاجم ز مرگ شیرین کار | |
| اگر هزار رهم خم کنند از سر باز | هنوز تلخی جان کندنم بود به قرار | |
| سخن شنو ز خم آخر چه خویش سازی خم | برو که زود زند جوش خون تو به تغار | |
| چه گویم و چه کنم تن زدم شبت خوش باد | که کرده‌ای همه عمرت به هرزه روز گذار | |
| تو را خدا به کمال کرم بپرورده | تو از برای هوا نفس کرده‌ای پروار | |
| ببین که چند بگفتند با تو از بد و نیک | ببین که چند تو را مهل داد لیل و نهار | |
| نه زان است این همه واخواست تا تو بنشینی | ز کبر ریش کنی راست کژ نهی دستار | |
| هزار دیده سزد دیده‌های عالم را | که بر دریغ تو گریند جمله طوفان بار | |
| تو این سخن بندانی ولیک صبرم هست | که تا اجل کند از خواب غفلتت بیدار |