| کس نکرد از می تهی یک جام تا روز دگر | صد قدح پر خون نکرد از چشم او رنج خمار | |
| گرچه با شفقت بود مشاطه بی صد آبله | نیست ممکن در جهان دست عروسان را نگار | |
| گوش طفلان درد باید کرد و چندان رنج دید | تا اگر زر باشدش روزی بسازد گوشوار | |
| دنیی سگ طبع خوی گربگان دارد از آنک | چون بزاید بچه را تا بچه گردد شیرخوار | |
| قوت خود سازد همی آن بچه را از دوستی | دشمن جانی است او آن بچه را نی دوستدار | |
| چون کناری نیست این غم را میان دربند چست | در میان غمگنان از خون دل پر کن کنار | |
| دیده را پر نم کن و جان پر غم و برخیز و رو | در نگر یک ره به گورستان به چشم اعتبار | |
| مور را بین در میان گور آن کس دانه‌کش | کز تکبر زهر می‌انداخت از لب همچو مار | |
| از غبار خاک ره مفشان سر و فرق عزیز | زانکه آن فرق عزیزی بود کاکنون شد غبار | |
| چشم دلبندان نرگس چشم خاک راه گشت | چشم معنی برگشای و چشم عبرت برگمار | |
| جمله در زیرزمین در خاک برهم ریخته | زلف‌های تابدار و لعل‌های آبدار | |
| آنکه سر بر آسمان می‌سود از خوبی خویش | ساعد سیمینش در زیر زمین شد تارتار | |
| زیر خاک از بس که ماه سرو قامت پست شد | بار می‌ندهد ز بیم خویش سرو جویبار | |
| خون دلهای عزیزان است در دل سوخته | آن همه سرخی که می‌بینی ز روی لاله‌زار | |
| نرگس از چشم بتی رسته است و سنبل از خطی | گل ز روی چون قمر سنبل ز زلف بیقرار | |
| این همه گلهای رنگارنگ از بیرون نکوست | کز درون خاک می‌جوشند چون خون در تغار | |
| لاجرم هر گل که می‌خندد به ظاهر در جهان | زار می‌گرید برو چون خونیان ابر بهار | |
| مرغ می‌زارد به زاری بر سر این خفتگان | خاک کن بر خفتگان خاک یارب مرغزار | |
| نیست کس زیر زمین بی صد دریغا ای دریغ | کز دریغا نیست سود و جز دریغا نیست کار | |
| جملگی زندگانی رنج و بار دایم است | وانگهی مرگی بر سر باری و چندین رنج و بار |