| ای چراغ خلد ازین مشکوةمظلم کن کنار | تو شوی نور علی نور که لم تمسسه نار | |
| نیل برکش چشم بد را و سوی روحانیان | پای کوبان دسته گل بر برین نیلی حصار | |
| قدسیان دربند آن تا کی برآیی زین نهاد | تو هنوز اندر نهاد خویشی آخر شرم دار | |
| گر غریب از شهریی کی ره بری سوی دهی | چون بماندی در غریبی شهر بند پنج و چار | |
| گیرم آنچت آرزو آن است حاصل شد همه | چیست آن حاصل همه بی‌حاصلی روز شمار | |
| چون نخواهد بود گامی کام دل همراه تو | پس تو بر هر آرزو انگار گشتی کامکار | |
| نیست ممکن در همه گیتی کسی را خوش دلی | گر هوای خوش‌دلی داری ز دنیا کن کنار | |
| مشک در دنیا ز خون است و گلاب او ز اشک | گر خوشی جویی ز خون و اشک خون خور و اشک بار | |
| پاره‌ای چوب است آن عودی که می‌گویی خوش است | وان خوشی چون بنگری نیکو بود دود و بخار | |
| ماهتابش در گذارش و آفتابش زردروی | اخترانش در وبال و آسمانش سوکوار | |
| غنچه را لب‌بسته بینی نسترن را پاره‌دل | لاله را در زیر خون بینی و نرگس را نزار | |
| صبر باید کرد سالی راست تا گل بردمد | وز تگرگ سرشکن بر سر کنندش سنگسار | |
| گر درین بستان درختی سبز گردد بارور | سنگش اندازند تا عریان شود از برگ و بار | |
| ور درختی بارور نبود ببرندش ز هم | پس بسوزند وبرآرند از وجود او دمار | |
| گر درین خرمن به صد سختی بکاری دانه‌ای | تا خوری برزان بباید کرد سالی انتظار | |
| آدم از یک دانه سیصد سال خون از دیده ریخت | تا اجازت آمدش کان دانه گر خواهی بکار | |
| چون پدر او بود ما را نیز این میراث ازوست | چون توانی بود بی‌غم لقمه‌ای را خواستار | |
| چون نبود او را روا بی این همه غم دانه‌ای | خویشتن را لقمه‌ای بی‌غم روا هرگز مدار | |
| کمتر از آبی بود صد خاشه آید در دهانت | تا خوری از کوزه‌ای یک شربت آب خوش گوار | |
| بر جمال گل که دستی زد درین گلزار تنگ | تا که گلزاری نکرد از خون دستش زخم خار |