| راه صراط تیزتر از تیغ پیش او | دوزخ به زیر او در و او می‌رود ز بر | |
| او در میان خوف و رجا می‌طپد ز بیم | تا زان دو جایگاه کدامش بود مقر | |
| جانم بسوخت چاره خموشی است چون کنم | چون در چنین مقام سخن نیست معتبر | |
| درمان آدمی به حقیقت فنای اوست | تا لذتی بیابد و عمری برد به سر | |
| ای اهل خاک این چه خموشی است چند ازین | ما را ز حال خویش کنید اندکی خبر | |
| در زیر خاک با دل پر خون چگونه‌اید | تا کی کنید در شکم خاک خون زبر | |
| آخر نگه کنید که بعد از هزار سال | زیر قدم چگونه بماندید پی سپر | |
| آگاه می‌شدید چو موری همی‌گذشت | چون شد که گشت چشم شما مور را ممر | |
| زین پیش بوده‌اید جگر گوشه‌ی جهان | اکنون چه شد که آب ندارید در جگر | |
| زین پیش در شما اثری کرد هر سخن | پس چون که از شما نه خبر ماند و نه اثر | |
| زین پیش تاب گرد و غباری نداشتید | امروز جمله گرد و غبارید سر به سر | |
| شخصی که او ز ناز نگنجید در جهان | در گور تنگ و تیره چه سازد زهی خطر | |
| آن کو نخورد هیچ طعامی که بوی داشت | اکنون ببین که خورد تنش کرم مختصر | |
| آن کو ز عز و ناز نمی‌کرد چشم باز | افتاده چشم خانه‌ی زیبای او به در | |
| چه محنت است این و چه درد است و چه دریغ | خود این چه کاروان و چه راه است و چه سفر | |
| یارب ز هیبت تو و اندیشه‌ی مدام | هم اشک من چو سیم شد و هم رخم چو زر | |
| از بیم قهر تو دل عطار خسته شد | از روی لطف در من دلخسته کن نظر | |
| چیزی که دیدی از من آشفته روزگار | ای ناگزیر از سر آن جمله در گذر | |
| هر کو ز صدق دل به دعاییم یاد داشت | یارب به فضل پرده‌ی او پیش کس مدر |