| انگشت باز نه به لب و دم مزن از آنک | بودند پیشتر ز تو مردان پر هنر | |
| گر مرد راه‌بین شده‌ای عیب کس مبین | از زاغ چشم‌بین و ز طاووس پر نگر | |
| بر عمر اعتماد مکن زانکه عمر تو | یک لحظه بیش نیست و آن هست ماحضر | |
| سالی هزار نوح بزیست و به عاقبت | شد شش هزار سال که کرد از جهان گذر | |
| تو هم یقین بدان که تو را همچو کعبتین | در ششدر فنا فکند چرخ پاک بر | |
| زاری تو همچو کاه و اگر کوه گیرمت | چون با اجل شوی تو بدین زور کارگر | |
| از فتنه و بلا نتوانی گریختن | گر فی‌المثل چو مرغ برآری هزار پر | |
| فرزند آدم است که هرجا که فتنه‌ای است | در هر دو کون هست سوی او نهاده سر | |
| صد گونه رنج و محنت و بیماری و بلا | صد گونه قهر و غصه و جور و غم و ضرر | |
| در وقت خشم از دلش آتش چنان جهد | کاندر سخن معاینه می‌افکند شرر | |
| در وقت حرص تا که به دست آورد جوی | گویی که گشت هر سر موییش دیده‌ور | |
| در وقت حقد اگر بودش بر حسود دست | قهرش چنان کند که هبا گردد و هدر | |
| صد بار خون خویش کند خلق را حلال | تا لقمه‌ی حرام به دست آورد مگر | |
| اینجاش این همه غم و آنجاش بر سری | چندان عذاب و حسرت و اندیشه‌ی دگر | |
| اول سال گور و عذابی که دور باد | وانگه به زیر خاک شدن خاک رهگذر | |
| بیدار باش ای دل بیچاره‌ی غریب | بر جان خود بترس و بیندیش الحذر | |
| چندین هزار دام بلا هست در رهت | خود را نگاه دار ازین دام پر خطر | |
| آن کاسه‌ی سری که پر از باد عجب بود | خاکی شود که گل کند آن خاک کوزه‌گر | |
| وانگه به روز حشر به پیش جهانیان | واخواستش کنند بلاشک ز خیر و شر | |
| نیک و بدی که کرد درآید به گرد او | وارند هرچه کرد بد و نیک در شمر |