| ای پرده‌ساز گشته درین دیر پرده در | تا کی چو کرم پیله نشینی به پرده در | |
| چون کرم پیله پرده خود را کند تمام | زان پرده گور او کند این دیر پرده در | |
| چون وقت کار توست چه غافل نشسته‌ای | برخیز و وقت کار غم خویشتن بخور | |
| چون کرم پیله بر تن خود بیش ازین متن | خرسند گرد و رنج جهان بیش ازین مبر | |
| چون دانه و زمین بود و آب بر سری | آن به که کشت و ورز کند مرد برزگر | |
| گر وقت کشت خوش بنشیند میان ده | دانی که حال چون بودش وقت برگ و بر | |
| کی بر دل تو نقش حقیقت شود پدید | کز نقش نفس هست دلت هر نفس بتر | |
| از دل طمع مدار که صد گونه شهوت است | نقش دل چو سنگ تو کالنقش فی‌الحجر | |
| اندر نهاد بوالعجبت هفت دوزخ است | از راه پنج حس تو فروبند هفت در | |
| پس بر صراط شرع روان گرد و هوش دار | زیرا که هست زیر صراط آتش سقر | |
| بیدار گرد ای دل غافل که در جهان | همچون خران نیامده‌ای بهر خواب و خور | |
| تو خفته‌ای ز جهل و مرا هست صبر آنک | تا خلق روز حشر شود گرد تو حشر | |
| کو صد هزار گونه زبان ذره ذره را | تا بر دریغ کار تو باشند نوحه گر | |
| برخیز زود و هرچه تو را هست بیش و کم | بر باد ده چو خاک به یک ناله‌ی سحر | |
| گل کن ز خون دیده همه خاک سجده‌گاه | زان پیش کز گل تو همی بردمد خضر | |
| خواهی که ره بری تو به نوری که اصل اوست | رو گرد عجز گرد که عجز است راهبر | |
| چیزی که صد هزار ملک غرق نور اوست | آخر بدان چگونه رسد قوت بشر | |
| پنداشتی که ناگذرانی تو در جهان | پندار تو بس است عذاب تو ای پسر | |
| چه کم شود چه بیش گر از تندباد مرگ | موری بمرد در همه اقصای بحر و بر | |
| چه وزن آورد شبهی ای سلیم دل | جایی که ناپدید شود صد جهان گهر |