| جانم ز سر کون به سودا در اوفتاد | دل زو سبق ببرد و به غوغا در اوفتاد | |
| از بس که من به فکر ز پای آمدم به سر | پایم زدست رفت و سر از پا در اوفتاد | |
| چون آب این حدیث ز بالای سرگذشت | آتش همی به جان و دل ما دراوفتاد | |
| چون دل زهر کرده بدو هرچه گفته بود | بادی به دست دید به سودا دراوفتاد | |
| امروز گشت پیش دلم رستخیز نقد | از بس که جان به فکرت فردا دراوفتاد | |
| تا رفته دید کار و ز دستش برفته کار | از کار خویشتن به دریغا دراوفتاد | |
| نیک و بد و وجود و عدم جمله پاک برد | جان را یگانه کرد که یکتا در اوفتاد | |
| فرخ کسی که در طلب و درد این حدیث | بر خاره خار خورد و به صحرا دراوفتاد | |
| از ابلهیم غصه کند کز کمال جهل | این جمله دید و خوش به تماشا دراوفتاد | |
| چون مرگ در رسید مقامات خوف رفت | وز بیم مرگ لرزه بر اعضا دراوفتاد | |
| یک حمله کرد ترک تحیر به ترک تاز | پس دست برگشاد و به یغما دراوفتاد | |
| بر خویشتن بلرز اگرچه ز بیم مرگ | آتش به مغز صخره صما دراوفتاد | |
| تسلیم کن وجود و برو ترک خویش گیر | کانکس هلاک شد که به هیجا دراوفتاد | |
| بیچاره منکری که در آن موسم رضا | از غایت سخط به علالا دراوفتاد | |
| بسیار قطره چون من و چون تو به یک زمان | در بحر چه نهان و چه پیدا دراوفتاد | |
| چه کم شد و چه بیش گر از تند باد مرگ | یک شبنم ضعیف به دریا دراوفتاد | |
| چندین مخور غم خود و انگار شیشه‌ای | ناگه ز دست بر سر خارا دراوفتاد | |
| این خود چه آتش است که از باطن جهان | ظاهر شد و به پیر و به برنا دراوفتاد | |
| در زیر چرخ باد هوا دید موج‌زن | چونان که نور دیده‌ی بینا دراوفتاد | |
| ترسید دل که بسته‌ی این دامگه شود | مردانه پیش صف شد و تنها دراوفتاد |