| پرده‌ی خود چون درید هر چه همی جست یافت | شاخ خودی را برید بیخ خودی را بکند | |
| هرکه چو چرخ فلک هست ز خود در حجاب | نیست ز سرگشتگی چون فلک خود پسند | |
| پرده‌ی هستی بدر تا برهی از بلا | زهر اجل نوش‌کن تا ز پی آرند قند | |
| درد دلت را دوا کشتن نفس است و بس | زانکه بسی درد را زهر بود سودمند | |
| گوهر عالم تویی در بن دریا نشین | پیش خسان همچو کوه بیش کمر بر مبند | |
| در صف مردان مرد کیست تورا هم نبرد | پای منه در رکاب دست مزن در کمند | |
| خصم چو برگ خزان زرد به پای اوفتاد | دست خود از خون خصم سرخ مکن تا به زند | |
| عالم صغری به فرع عالم کبری به اصل | چشم تو و جان توست کیست چو تو ارجمند | |
| سجده تو را کرده‌اند خیل ملائک به جمع | چشم بدان را بسوز بر سر مجمع سپند | |
| هرکه گهر آردش روح قدس از بهشت | شاید اگر زابلهی کان بکند در خرند | |
| وانکه مسیح جهان هست نوآموز او | خوب نیاید ازو خواندن پازند و زند | |
| بس که ز عطار ماند معنی و پند لطیف | لیک چه سود ای دریغ گر همه بگرفت پند | |
| نفس و هوا خالقا کشت به صد ناخوشیم | باز رهانم از آنک دست خوشم کرده‌اند |