| غره مشو گر ز چرخ کار تو گردد بلند | زانکه بلندی دهد، تا بتواند فکند | |
| چون برسد آفتاب در خط نصف‌النهار | سر سوی پستی نهد تا که در افتد به بند | |
| واقعه‌ی آدمی هست طلسمی عجب | کیست کزین درد نیست سوخته و مستمند | |
| هر که به بندی درست دم نزند جز به درد | وای که از فرق توست تا به قدم بندبند | |
| هر که چو نرگس به باغ دیده‌ی بیننده داشت | پستی و زردی گزید تا برهد از گزند | |
| نرگس چون چشم داشت پست شد از بیم مرگ | سرو که آزاده بود گشت ز غفلت بلند | |
| آنکه جگر گوشه اوست بر جگرش آب نیست | گر جگرت خون گرفت هم جگر خویش رند | |
| بر سر خارت چو گل عمر کم از هفته‌ای است | پس تو ز غفلت چو گل، زر منمای و مخند | |
| هین که سپیده دمید گرد رخت همچو برف | خیز که شد کاروان چند نشینی نژند | |
| مرگ در آورد پیش وادی صدساله را | عمر تو افکند شست بر سر هفتاد واند | |
| صبحدم ار خنده زد، روز تو تاریک شد | زانکه دمت داد صبح تا کندت ریشخند | |
| آن شتر بادیه بانگ خری چون شنید | زود بپیچد ز شوق سر ز عرا و عرند | |
| تو ز پی نام و ننگ همچو شتر می‌روی | گرچه بباید شدن از در چین تا خجند | |
| نفس پلیدت سگی است خاصه سگ شیر گیر | هین سر سگ باز بر همچو سر گوسفند | |
| با تو گر این سگ کند عزم به گرگ آشتی | بازی بز می‌دهد تا کندت خوک بند | |
| طالب معنی ببین کز تو ز مطلوب خویش | این فلک خرقه پوش چند فرس راند چند | |
| بر سر نفس از هوا تاج منه چون خروس | ورنه چو ابلیس زود تخت کنی تخته‌بند | |
| هر سر ماهی فتد نعل سمندش به راه | در مه نو کن نگاه اینک نعل سمند | |
| گرچه بسی قرن نیز نعل سمند افکند | او به بسی عمر نیز تیز بتازد نوند | |
| چون بنشاند مرا روز قیامت ز یأس | پرده‌ی نه توی خویش پاره کند چون پرند |