| هر دل که در حظیره‌ی حضرت حضور یافت | سرش سریر خود ز سرای سرور یافت | |
| طیار گشت در افق غیب تا ابد | هر کو ازین سرای حوادث عبور یافت | |
| از قرص مهر و گرده‌ی مه کم نواله کن | زیرا که آن زوال گرفت این کسور یافت | |
| همکاسه‌ی تو خوان فلک گشت همچو زر | هر شب سیاه کاسگی او ظهور یافت | |
| زین خوان اگر فضولی کاسه کجا برم | یک لقمه خورد کاسه‌ی سر پر غرور یافت | |
| پشتت چو چنگ گشت و شعوری نیافتی | پس چنگ چون ز یک سر ناخن شعور یافت | |
| از نور شرع شمع برفروز زانکه عقل | خورشید برج وحدت حق دور دور یافت | |
| مرد آن بود که از جگر ریش هر سحر | آهی که برکشید بخار بخور یافت | |
| زنده دل آن کس است که در عشق و آه سرد | هر روز صد قیامت و صد نفخ صور یافت | |
| آن عشق کی بود که به حوری نظر کنی | مرده کسی که زندگی از عشق حور یافت | |
| خود را به منتهای بلاغت رسان تمام | کانکس که یافت حور و قصور از قصور یافت | |
| در بند حور و چشمه‌ی کوثر مباش از آنک | مرد آن بود که نقد ز قعر بحور یافت | |
| اندر سواد فقر طلب نور دل که چشم | در جوف هفت پرده‌ی تاریک نور یافت | |
| در شب طلب حضور که در چشم مردم است | کاندر درون پرده‌ی کحلی حضور یافت | |
| در پرده‌دار عشق که معشوق خویش را | عشاق کاردیده به غایت غیور یافت | |
| گر سوز عشق می‌طلبی سر بنه که شمع | آن‌دم که سر نیافت درین خطه سور یافت | |
| در عشق دوست هر که سر خود برهنه کرد | کفر است اگر ز دوست دل خود صبور یافت | |
| بر فرق ریز خاک اگر یک نفس تو را | در هر دو کون داعی وحدت نفور یافت | |
| بگذر ز عقل و عشق طلب کن که جان پاک | چندین عقیله از غم عقل فکور یافت | |
| خیرالامور اوسطها عقل را ربود | زیرا که عشق واسطه شرالامور یافت |