| چرخ مردم خوار اگر روزی دو مردم‌پرور است | نیست از شفقت مگر پرواری او لاغر است | |
| زان فلک هنگامه می‌سازد به بازی خیال | کاختران چون لعبتانند و فلک چون چادر است | |
| عاقبت هنگامه‌ی او سرد خواهد شد از آنک | مرگ این هنگامه را چون وامخواهی بر در است | |
| در جهان منگر اگرچه کار و باری حاصل است | کاخرین روزی به سر باریش مرگی درخور است | |
| دل منه بر سیم و بر سیمین بران دهر از آنک | جمله‌ی زیر زمین پر لعبت سیمین بر است | |
| بنگر اندر خاک و مگذر همچو باد ای بیخبر | کین همه خاک زمین خاک بتان دلبر است | |
| ملک عالم را نظامی نیست در میزان مرگ | سنجدی سنجد اگر خود فی‌المثل صد سنجر است | |
| صد هزاران سروران را سر درین ره گوی شد | در چنین ره‌ای سلیم‌القلب چه جای سر است | |
| در چنین ره گر نداری توشه بر عمیا مرو | کین رهی بس مهلک است و وادیی بس منکر است | |
| دم مزن دم درکش و همدم مجوی از بهر آنک | تا ابد یک‌یک دم عمر تو یک‌یک گوهر است | |
| خوشتر از عودت نخواهد بود آخر دم مزن | خود دم عودت گرفتم جان تو هم مجمر است | |
| تا نگیری ترک دنیا کی رهی از نفس شوم | زانکه دنیا نفس آتشخوار را آبشخور است | |
| آتشی مردانه در آبشخور او زن تمام | ورنه آتش می‌پرستد جانت یعنی کافر است | |
| از حیات و لعب و لهو این جهان دل خوش مکن | کین حیات بی‌مزه حیات روز محشر است | |
| گر دلت آب حیات این جهان جوید بسی | زودتر از دیگران میرد و گر اسکندر است | |
| گنج معنی داری و کنج تو جای اژدهاست | نقش ایزد داری و نفس تو نقش آذر است | |
| هست نفس شوم تو چون اژدهایی هفت سر | جان تو با اژدهایی هفت‌سر در ششدر است | |
| گر طلسم نفس بگشایی ز معنی برخوری | وانکسی برخورد ازین معنی که بی‌خواب و خور است | |
| شمع چون آتش زد اندر خویش شد بی‌خواب و خور | لاجرم از روشنایی جمع را جان‌پرور است | |
| در نهاد آدمی شهوت چو طشتی آتش است | نفس سگ چون پادشاهی و شیاطین لشکر است |