| چو به هفتاد بیفتادی و این نیست عجب | عجب این است که این نفس تو هر دم بتر است | |
| غره‌ی مال جهان گشتی و معذوری از آنک | زندگی دل مغرور تو از سیم و زر است | |
| چو حیات تو به سیم است پس از عمر مگوی | که حیات تو به نزدیک خرد مختصر است | |
| عمرت ار کم شد و بگذشت چه باک است ازین | عمر گو کم شو اگر سیم و زرت بیشتر است | |
| بیشتر جان کن و زر جمع کن و فارغ باش | که همه سیم و زر و مال بار سفر است | |
| شرم بادت که نمی‌دانی و آگاه نه‌ای | که درین راه و درین بادیه چندین خطر است | |
| ای دریغا که همه عمر تو در عشوه گذشت | کیست کامروز چو تو عشوه‌ده و عشوه‌خر است | |
| تو چنین خفته و همراه تو از پیش شده | تو چنین غافل و عمر تو چو مرغی به پر است | |
| مغز پالودی و بر هیچ نه در خواب شدی | گوییا لقمه‌ی هر روزه تو مغز خر است | |
| ای فرومانده‌ی خود چند بدارد آخر | استخوانی دو که در چنگ قضا و قدر است | |
| تو کفی خاکی و پر باد هوا داری سر | باد پندار تو را خاک لحد کارگر است | |
| یک شب از بهر خدا بی‌خور و بی‌خواب نه‌ای | صد شب از بهر هوا نفس تو بی‌خواب و خور است | |
| چون بسی توبه‌ی بیفایده کردی به هوس | توبه از توبه کن ار یک نفست ماحضر است | |
| خون دل بر رخت افشان به سحرگاه از آنک | توشه‌ی راه تو خون دل و آه سحر است | |
| حلقه‌ی درگه او گیر و دل از دست بده | گرچه چون حلقه دل امروز تو را دربدر است | |
| دل پر امید کن و صیقلیش کن به صفا | که دل پاک تو آئینه‌ی خورشید فر است | |
| یارب از فضل و کرم در دل عطار نگر | که دلش را غم بیهوده نفر بر نفر است | |
| عمر بر باد هوس داد به فریادش رس | که تو را از بد و از نیک نه نفع و نه ضر است |