| مقدسی که ز هر پاکیی که بتوان گفت | منزه است از آن وصف و پاک و بی‌همتا | |
| ز شرح حکمت او کند مانده جان و خرد | ز وصف غزت او کور گشته چون و چرا | |
| جهان پیر چو شش روزه طفل گهواره است | نگار کرد بزد هفت مهدش از میزا | |
| به علم آنکه هزاران هزار راز شناخت | ز سوز سینه‌ی آن مور لیلةالظلما | |
| به سمع آنکه چو شد پشه در سر نمرود | ز زخم راندن آن نیش می‌شنود آوا | |
| به مبدعی که در ابداع او جهانی عقل | به هر نفس ز سر عجز می‌شود شیدا | |
| به قادری که به یکدم هزار نقش نگاشت | ز اوج دایره‌ی چرخ و مرکز غبرا | |
| به صانعی که به یک حله‌بافی صنعش | هزار رنگ برآورد خاک چون دیبا | |
| به یک خدای قدیم و به یک رسول کریم | به یک حضور قیامت به یک شهود لقا | |
| به دو سجود و دو حرف ظهور کن فیکون | به دو عروج و دو معراج و دو جهان و دنا | |
| به سه جواهر روح و به سه رطوبت چشم | به سه طلاق به صدق و به سه طریق ملا | |
| به چار پیک خدای و به چار یار رسول | به چار جوی بهشت و به چار فصل بها | |
| به پنج فرض نماز و به پنج نزل کتاب | به پنج نوبت شرع و به پنج رکن هدی | |
| به شش سحرگه فطرت به شش جهات جهان | به شش کرامت و شش روز و شش کریم عبا | |
| به هفت اختر علو به هفت کشور سفل | به هفت مفرش ارض و به هفت سقف سما | |
| به هشت جمله‌ی عرش و به هشت خفته‌ی کهف | به هشت معتدل و هشت جنةالماوا | |
| به نه مه بچه و نه مه سراچه‌ی مهد | به نه مزاج و به نه طاق گلشن خضرا | |
| به ده مبشره و ده مقوله‌ی عالم | به ده حس و به ده ایام ماه عاشورا | |
| به جان آنکه نه عالم بدو نه آدم نیز | که غرقه بود در انوار آیه الکبری | |
| بدان حضور که لااحصی برآمد ازو | که از هزار ثنا بیش بود آن یک لا |