| اگر ز گلبن خلقش گلی به بار رسد | به حکم نیشکر آرد برون ز زهرگیا | |
| خدایگانا امروز در سواد جهان | به قطع تیغ تو را دیده‌ام ید بیضا | |
| چو اصل گوهر تیغت ز کوه می‌خیزد | ازین جهت جهد آتش ز صخره صما | |
| ز سنگ لاله از آن می‌دمد که خونین شد | ز بیم خار سر رمح تو دل خارا | |
| برو در آمده زان است نیم ترک سپهر | که تا کله بنهد پیش چار ترک تو را | |
| تویی که در شب تاریک می‌کند روشن | هزار چشم به روی تو این سپهر دو تا | |
| فلک ز لل لا لا از آن طبق پر کرد | که تا نثار کند بر تو لل لا لا | |
| به جنب قدر تو ماه سپهر تحت افتاد | ورای این چه توان گفت ماورای ورا | |
| ز فیض نقطه‌ی نام تو همچو دریایی | محیط گشت و چنین نامدار شد طغرا | |
| ز کوه حلم تو یک ذره گر پدید آید | هزار کوه به خود درکشد چو کاه‌ربا | |
| ز موج بحر کف تو چو نشو یافت نمی | نبات سدره و طوبی گرفت نشو و نما | |
| چو بحر دست تو در جود گوهر افشان شد | فروچکید ز هر قطره‌ای دو صد دریا | |
| ز فرق تا به قدم ابر اشک گشت از رشک | ز زیر تا به زبر بحر آب شد ز حیا | |
| به رشح جام تو دریای خشک لب تشنه است | عجایبی است ز دریای آب استسقا | |
| ز خجلت کف تو بحر کف چو بر سر زد | گهی ز رعشه بلرزید و گه ز استرخا | |
| چو قلزمی است کف کافیت که هر روزی | چو شبنمی به همه کوه و بحر کرد هبا | |
| به حق جود تو ای پادشاه گیتی بخش | که حشو دشمنم آتش فکند در احشا | |
| اگر مرا ز جناب چو تو سلیمانی | فتاد غیبت هدهد که رفته بد به سبا | |
| هزار حجت قاطع چو تیغ آرم پیش | که جمله بر گهر صدق من بوند گوا | |
| بدان خدای که در آفتاب معرفتش | به ذره‌ای نرسد عقل جمله‌ی عقلا |