| خطاب هاتف دولت رسید دوش به ما | که هست عرصه‌ی بی‌دولتی سرای فنا | |
| ولی چو نفس جفاپیشه سد دولت شد | طریق دولت دل بسته شد به سد جفا | |
| هزار جوی روان کاب‌تر مزاج ازو | زکات خواست همی خشک شد به نوبت ما | |
| چو نفس سگ به جفا شام خورد بر دل ما | نفس چگونه برآید کنون ز صبح وفا | |
| چگونه نافه‌گشایی کند صبا به سحر | سپهر شعبده و نافه ورد جیب صبا! | |
| هزار نامه‌ی حاجت فرو فرستادم | به سوی عرش به دست کبوتران دعا | |
| نه یک کبوتر از آن نامه‌ام جواب آورد | نه شد دلم به مراد تمام کامروا | |
| منم که هر شب پهنای این گلیم به من | سیه گلیم فلک می‌نماید از بالا | |
| هزار بازی شیرین سپهر بازیگر | که از خوشی نتوان خورد بیش داد مرا | |
| چو نقطه‌ای است قضا ساکنم به یک حرکت | که بر گشاد چو پرگار صد دهن به بلا | |
| به های‌های نیارم گریستن که فلک | به های‌هوی درآید ز اشک من عمدا | |
| ز بس که اشک فرو ریختم ز چشمه‌ی چشم | به مد و جزر یکی شد دل من و دریا | |
| محیط خون نقط دل ز چشم از آن دارم | که چون محیط تن آمد زچشم خون پالا | |
| سزد که بر رخ چون زرفشانم اشک چو سیم | که روز و شب به زر و سیم می‌کنم سودا | |
| ز خون دل همه اشک چو سیم می‌ریزم | که گشت از گل سرخ اشک همچو سیم جدا | |
| مرا که صد غم بیش است هیچ غم نبود | اگر مرا به غم خویشتن کنند رها | |
| ز کار خویشتنم دست پاک و حقه تهی | که مهره چون بنشیند میان خوف و رجا | |
| ز سرگرانی هر دون برون شدیم ز دست | ز چرب‌دستی گردون درآمدیم ز پا | |
| نه مونسی که شب انس او دهد نوری | نه همدمی که دمی همدمی کند به نوا | |
| که را به دست شود یک رفیق یکتادل | که خفته در بنهد هفت چارطاق دو تا |