| ز انبیا و رسل دم زنی و پنداری | که همنشینی سلطانیان کنی تو گدا | |
| در آن مقام که خورشید و ماه جمع شوند | نه ذره راست محل و نه سایه را یارا | |
| اگر کمال طلب می‌کنی چو کار افتاد | قضای عمر کنی و رضا دهی به قضا | |
| چو پیر گشتی و گهواره‌ی تو آمد گور | چو کودکان دغل‌باز تا به کی ز دغا | |
| از آن به پیری در گاهواره خواهی شد | که گرچه پیر شدی طفل این رهی حقا | |
| بدان خدای که در آفتاب معرفتش | به ذره‌ای نرسد عقل جمله‌ی عقلا | |
| که پختگان ره و کاملان موی شکاف | چو طفلکان به شیرند در طریق فنا | |
| چو مرغ و ماهی ازین درد شب نمی‌خسبند | تو هم مخسب که این درد را تویی به سزا | |
| نه مرغکی است که شب خویشتن در آویزد | چنان در دم نزند ساعتی ز بانگ و نوا | |
| چو زار ناله کند جمله شب از سر درد | هزار درد بیفزایدش به بوی دوا | |
| به صبح از سر منقار قطره‌ی خونش | فرو چکد که برآید ز نه فلک غوغا | |
| اگرچه نوحه کند نوحه‌گر بسی آن به | که نوحه مادر فرزند کشته کرد ادا | |
| اگر تو ماتم آن درد داشتی هرگز | پس این سخن را تو راهبر شو ای دانا | |
| وگرنه از گهر و لعل تا به سنگ و سفال | تفاوتی نکند پیش چشم نابینا | |
| چو روز روشن خفاش در شب تیره است | ز روز کوری خود شب رود ز بیم ضیا | |
| کسی که چشمه‌ی خورشید را ندارد چشم | جهان هر آینه مشغول داردش به سها | |
| نفس مزن نفسی و خموش ای عطار | که بیش یک نفسی نیست عمر تو اینجا | |
| اگر دمی به خموشی تو را میسر شد | زعمر قسم تو آن است روز عرض جزا | |
| وگر بمیری از این زندگی بی حاصل | به عمر خویش نمیری از آن سپس حقا | |
| به شعر خاطر عطار را دم عیسی است | از آنکه هست چو موسیش صد ید بیضا |