| به خنده دم دهدت صبح تا تو خوش بخوری | تو از کجا و دم ریشخند او ز کجا | |
| اگرچه صبح کله‌دار صادق است چه سود | که پرده‌ی زربفت شب به تیغ قبا | |
| وگرچه خوانچه‌ی خورشید دایم است ولیک | چه فایده که همه خود همی خورد تنها | |
| وگرچه کاسه‌ی زرین ماه می‌بینی | سیاه کاسگیش در کسوف شد پیدا | |
| چو داس ماه نو از بهر آن همی‌آید | که تا چو خوشه سر خلق بدرود ز قفا | |
| گیاه می‌دمد از خاک گور و غم این است | که نیست هیچ غمی داس را ز رنج گیا | |
| چو آسیا سر این خلق جمله در گردد | ز بس که بر سر ما گشت گنبد خضرا | |
| کدام میر اجل دیده‌ای که با او هم | اجل نخورد دوچاری درین سپنج سرا | |
| کدام مفلس سرگشته را شنیدی تو | که بر سرش بنگردید آسیای فنا | |
| فرود حقه‌ی چرخ و ورای مهره‌ی خاک | تو در میانه‌ی این خوش بخفته اینت خطا | |
| چه خواب دید ندانم سپهر بوالعجبت | که خوش به شعبده‌ای مست خواب کرد تو را | |
| صفای دل طلب از بهر آب روی از آنک | ندید روی کسی تا نیافت آب صفا | |
| ز اشک گرم و دم سرد خود مکن جو خشک | که معتدل‌تر ازین نیست هیچ آب و هوا | |
| بسوز خون دل و همچو صبح زن دم صدق | چرا چو نافه شدی تا که دم زنی به ریا | |
| به وقت صبح فرو میری و عجب این است | که زنده‌دل شوی از یک دروغ طال بقا | |
| ز سر سینه‌ی خود دم مزن ز پرده برون | که گل ز پرده اگر دم زند شود رسوا | |
| ز زیر پرده اگر آگهی تو جان نبری | از آن سبب که ازین پرده کس نداد آوا | |
| اسیر چون و چرایی ز کار پر علت | ولیک کار خدا را نه چون بود نه چرا | |
| میان بیشه‌ی بی علتی چرا مطلب | که آن ستور بود که فرو شود به چرا | |
| اگر دلیل چو خورشید بایدت بنگر | که بر خدایی او هست ذره ذره گوا |