| در جنب حق نه ذره بود ظاهر و نه عرش | وانجا که اوست جای نیابی ز هیچ جا | |
| چون هیچ جای نیست که او نیست جمله اوست | چون جمله اوست کیستی آخر تو بی‌نوا | |
| تو نیستی و بسته‌ی پندار هستیی | پندار هستی تو تورا کرد مبتلا | |
| از کوزه نیم ذره‌ی سیماب چون برفت | نه در خلا بماند اثر زو نه در ملا | |
| یک ذره سایه‌ای و تو خواهی که آفتاب | در برکشی رواست ببر در کشی هلا | |
| ای از فنای محض پدیدار آمده | اندر بقای محض کجا ماندت بقا | |
| خواهی که در بقای حقیقی رسی به کل | از هستی مجازی خود شو به کل فنا | |
| در نافه دم چو نیستی خود صواب دید | پر مشک شد ز نافه دم آهوی خطا | |
| چیزی که پی نمی‌بری از پی مدو بسی | وز خود مکن قیاس و ازین بیش در میا | |
| بس سر که همچو گوی درین راه باختند | بس مرغ تیزپر که فروشد درین فضا | |
| خاموش باش حرف که می‌گویی ای سلیم | حرمت نگاه‌دار چه پنداری ای گدا | |
| گر سر کار می‌طلبی صبر کن خموش | تا صبر و خامشیت رساند به منتها | |
| گر تو زبان بخایی و خونش فروبری | در زیر پرده با تو نگویند ماجرا | |
| لبیک عشق زن تو درین راه خوفناک | واحرام درد گیر درین کعبه‌ی رجا | |
| گویند پشه بر لب دریا نشسته بود | در فکر سرفکنده به صد عجز و صد عنا | |
| گفتند چیست حاجتت ای پشه‌ی ضعیف | گفت آنکه آب اینهمه دریا بود مرا | |
| گفتند حوصله چو نداری مگوی این | گفتا به ناامیدی ازو چون دهم رضا | |
| منگر به ناتوانی شخص ضعیف من | بنگر که این طلب ز کجا خاست و این هوا | |
| عقلم هزار بار به روزی کند خموش | عشقم خموش می‌نکند یک نفس رها | |
| چون نیست گنج پای به گنجت فروشدن | بی کنج شب گذار درین گنج اژدها |