| سبحان قادری که صفاتش ز کبریا | بر خاک عجز می‌فکند عقل انبیا | |
| گر صد هزار قرن همه خلق کاینات | فکرت کنند در صفت و عزت خدا | |
| آخر به عجز معترف آیند کای اله | دانسته شد که هیچ ندانسته‌ایم ما | |
| جایی که آفتاب بتابد ز اوج عز | سرگشتگی است مصلحت ذره در هوا | |
| وانجا که بحر نامتناهی است موج زن | شاید که شبنمی نکند قصد آشنا | |
| وانجا که کوس رعد بغرد ز طاق چرخ | زنبور در سبوی نوا چون کند ادا | |
| عقلی که می‌برد قدح دردیش ز دست | چون آورد به معرفت کردگار پا | |
| حق را به حق شناس که در قلزم عقول | می درکشد نهنگ تحیر من و تو را | |
| چون آب نقش می‌نپذیرد قلم بسوز | در آب شوی لوح دل از چون و از چرا | |
| چون نیست زآفتاب حقیقت نشان پدید | ای کم ز ذره هست نشان دادنت خطا | |
| سبحان صانعی که گشاید به هر شبی | از روی لعبتان فلک نیلگون غطا | |
| از زیر حقه مهره‌ی انجم کند پدید | زان مهره‌ها به حقه‌ی ازرق دهد ضیا | |
| شب را ز اختران همه دندان کند سپید | چون زنگیی که اوفتد از خنده با قفا | |
| در دست چرخ مصقله‌ی ماه نو نهد | تا اختران آینه‌گون را دهد جلا | |
| در پای اسب شام کند اطلس شفق | در جیب ترک صبح نهد عنبر صبا | |
| گفتی که آفتاب مگر ذره ذره کرد | بر کهکشان زمرد و مرجان و کهربا | |
| با هیبتش که زو قدری ماند از قدر | احکام خویش جمله قضا می‌کند قضا | |
| سبحان قادری که بر آیینه‌ی وجود | بنگاشت از دو حرف دو گیتی کما یشا | |
| چون برکشید آینه‌ی کل کاینات | عرش آفرید ثم علی العرش استوی | |
| بر عرش ذره ذره خداوند مستوی است | چه ذره‌ای در اسفل و چه عرش بر علا |