دردی است درین دلم نهانی | کان درد مرا دوا تو دانی | |
تو مرهم درد بیدلانی | دانم که مرا چنین نمانی | |
من بندهی بی کس ضعیفم | تو یار کسان بی کسانی | |
گر مورچهای در تو کوبد | آنی تو که ضایعش نمانی | |
از من گنه آید و من اینم | وز تو کرم آید و تو آنی | |
یارب به در که باز گردم | گر تو ز در خودم برانی | |
از خواندن و راندنم چه باک است | خواه این کن و خواه آن تو دانی | |
گویم «ارنی» و زار گریم | ترسم ز جواب «لن ترانی» | |
پیری بشنید و جان به حق داد | عطار سخن مگو که جانی |