جانا ز فراق تو این محنت جان تا کی
|
|
دل در غم عشق تو رسوای جهان تا کی
|
چون جان و دلم خون شد در درد فراق تو
|
|
بر بوی وصال تو دل بر سر جان تا کی
|
نامد گه آن آخر کز پرده برون آیی
|
|
آن روی بدان خوبی در پرده نهان تا کی
|
در آرزوی رویت ای آرزوی جانم
|
|
دل نوحه کنان تا چند، جان نعرهزنان تا کی
|
بشکن به سر زلفت این بند گران از دل
|
|
بر پای دل مسکین این بند گران تا کی
|
دل بردن مشتاقان از غیرت خود تا چند
|
|
خون خوردن و خاموشی زین دلشدگان تا کی
|
ای پیر مناجاتی در میکده رو بنشین
|
|
درباز دو عالم را این سود و زیان تا کی
|
اندر حرم معنی از کس نخرند دعوی
|
|
پس خرقه بر آتش نه زین مدعیان تا کی
|
گر طالب دلداری از کون و مکان بگذر
|
|
هست او ز مکان برتر از کون و مکان تا کی
|
گر عاشق دلداری ور سوختهی یاری
|
|
بی نام و نشان میرو زین نام و نشان تا کی
|
گفتی به امید تو بارت بکشم از جان
|
|
پس بارکش ار مردی این بانگ و فغان تا کی
|
عطار همی بیند کز بار غم عشقش
|
|
عمر ابدی یابد عمر گذران تا کی
|