جانا دهنی چو پسته داری | در پسته گهر دو رسته داری | |
صد شور به پسته در فتاده است | زان قند که مغز پسته داری | |
قندیم فرست و مرهمی ساز | زین بیش مرا چه خسته داری | |
در هر سر موی زلف شستت | صد فتنهی نانشسته داری | |
گفتی به درست عهد کردم | صد عهد چنین شکسته داری | |
در تاز و جهان بگیر کز حسن | صد ابلق تنگ بسته داری | |
یک گل ندهی ز رخ به عطار | وانگاه هزار دسته داری |