تا با غم عشق آشنا گشتیم
|
|
از نیک و بد جهان جدا گشتیم
|
تا هست شدیم در بقای تو
|
|
از هستی خویشتن فنا گشتیم
|
تا در ره نامرادی افتادیم
|
|
بر کل مراد پادشا گشتیم
|
زان دست همه جهان فرو بستی
|
|
تا جمله به جملگی تورا گشتیم
|
یک شمه چو زان حدیث بنمودی
|
|
مستغرق سر کبریا گشتیم
|
زانگه که به عشق اقتدا کردیم
|
|
در عالم عشق مقتدا گشتیم
|
ای دل تو کجایی او کجا آخر
|
|
این خود چه سخن بود کجا گشتیم
|
عمری مس نفس را بپالودیم
|
|
گفتیم مگر که کیمیا گشتیم
|
چون روی چو آفتاب بنمودی
|
|
ناچیز شدیم و چون هوا گشتیم
|
چون تاب جمال تو نیاوردیم
|
|
سرگشته چو چرخ آسیا گشتیم
|
چون محرم عشق تو نیفتادیم
|
|
در زیر زمین چو توتیا گشتیم
|
نومید مشو درین ره ای عطار
|
|
هرچند که نا امید وا گشتیم
|