بس که جان در خاک این در سوختیم
|
|
دل چو خون کردیم و در بر سوختیم
|
در رهش با نیک و بد در ساختیم
|
|
در غمش هم خشک و هم تر سوختیم
|
سوز ما با عشق او قوت نداشت
|
|
گرچه ما هر دم قویتر سوختیم
|
چون بدو ره نی و بی او صبر نی
|
|
مضطرب گشتیم و مضطر سوختیم
|
چون ز جانان آتشی در جان فتاد
|
|
جان خود چون عود مجمر سوختیم
|
چون ز دلبر طعم شکر یافتیم
|
|
دل چو عود از طعم شکر سوختیم
|
چون دل و جان پردهی این راه بود
|
|
جان ز جانان دل ز دلبر سوختیم
|
مدت سی سال سودا پختهایم
|
|
مدت سی سال دیگر سوختیم
|
عاقبت چون شمع رویش شعله زد
|
|
راست چون پروانهیی پر سوختیم
|
پر چو سوخت آنگه درافکندیم خویش
|
|
تا بهکلی پای تا سر سوختیم
|
خواه گو بنمای روی و خواه نه
|
|
ما سپند روی او بر سوختیم
|
چون به یک چو مینیرزیدیم ما
|
|
خرمن پندار یکسر سوختیم
|
چون شکست اینجا قلم عطار را
|
|
اعجمی گشتیم و دفتر سوختیم
|