دل ز هوای تو یک زمان نشکیبد
|
|
دل چه بود عقل و وهم جان نشکیبد
|
هر که دلی دارد و نشان تو یابد
|
|
از طلب چون تو دلستان نشکیبد
|
گرچه جهان را بسی کس است شکیبا
|
|
هیچ کسی از تو در جهان نشکیبد
|
ذرهی سودای تو که سود جهان است
|
|
سود دل آن است کز زیان نشکیبد
|
گرچه زبان را مجال یاد تو نبود
|
|
یک نفس از یاد تو زبان نشکیبد
|
چون نشکیبد ز آب ماهی بی آب
|
|
دیده ز ماه تو همچنان نشکیبد
|
مردم آبی چشم از آتش عشقت
|
|
بی رخت از آب یک زمان نشکیبد
|
گرچه بنالم ولی نه آن ز تو نالم
|
|
ناله کنم زانکه ناتوان نشکیبد
|
چون نرسد دست من به جز به فغانی
|
|
نیست عجب گر ز دل فغان نشکیبد
|
مینشکیبد دمی ز کوی تو عطار
|
|
بلبل گویا ز بوستان نشکیبد
|