|
سزای تو ترا شاها ندانم آفرین گفتن
|
|
همی شرم آیدم زین خام گفتاری چنین گفتن
|
|
خجل گشتم ز بس حلم ترا کوه و زمین گفتن
|
|
فرو ماندم ز بس جود ترا ماء معین گفتن
|
|
حدیث تیغ و تیر و قصه‌ی تاج و نگین گفتن
|
|
ترا بر کشوری یا بر فزونتر زان امین گفتن
|
|
جلال و همت و قدر ترا چرخ برین گفتن
|
|
پناه داد و دین خواندن، بلای کفر و کین گفتن
|
|
چه خوانم مر ترا شاها که دل شد سیر ازین گفتن
|
|
بگو تا من بگردانم ترا مدح متین گفتن
|
|
از این فرخنده فروردین و خرم جشن نوروزی
|
|
نصیب خسرو عادل سعادت باد و پیروزی ...
|
|
جوان دولت خداوندا! جوانبخت و جوان بادی
|
|
فراوان دوستان داری به کام دوستان بادی
|
|
جهانداری ترا زیبد خداوند جهان بادی
|
|
ز دولت بهره‌ور بادی به شاهی شادمان بادی
|
|
همیشه کامران بودی هماره کامران بادی
|
|
به از نوشین روان گفتن به از نوشیروان بادی
|
|
ز گردون بی‌ضرر بادی به گیتی بی‌زیان بادی
|
|
بقای دین و دولت را به دست و دل ضمان بادی
|
|
ازین نوروز فرخنده به شادی جاودان بادی
|
|
دل من مر ترا شاها چنان خواهد، چنان بادی
|
|
از این فرخنده فروردین و خرم جشن نوروزی
|
|
نصیب خسرو عادل سعادت باد و پیروزی
|