| ز بسیار نیکی که کردی به نیکی | ز خلق جهان روز و شب در دعایی | |
| ترا دیده‌ام قادر و پارسا بس | شگفتست با قادری پارسایی | |
| به دیدار و صورت چو مایی ولیکن | به کردار و گفتار نز جنس مایی | |
| به کردار نیکو روانها فزایی | به گفتار فرخنده دلها ربایی | |
| دهنده ترا همتی داد عالی | که همواره زان همت اندر بلایی | |
| بلاییست این همت و درشگفتم | که چون این بلا را تحمل نمایی | |
| به روزی ترا دیده‌ام صد مظالم | از آن هر یکی شغل یک پادشایی | |
| جوابی دهی، شور شهری نشانی | حدیثی کنی، کار خلقی گشایی | |
| به روی و ریا کارکردن ندانی | ازیرا که نه مرد روی و ریایی | |
| ز تو داد نا یافته کس ندانم | ز سلطانی و شهری و روستایی | |
| هزار آفرین باد بر تو ز ایزد | که تو درخور آفرین و ثنایی | |
| بسا رنج و سختی که بر دل نهادی | از این تازه‌رویی، وزین خوش لقایی | |
| درین رسم و آیین و مذهب که داری | نگوید ترا کس که تو بر خطایی | |
| چه نیکو خصالی چه نیکو فعالی | چه پاکیزه طبعی چه پاکیزه رایی | |
| ترا بد که خواهد، ترا بد که گوید | که هرگز مباد از بد او را رهایی | |
| اگر ابلهی ژاژ خاید مر او را | پشیمان کند خسرو از ژاژخایی | |
| خلاف تو بر دشمنان نیست فرخ | ازیرا که تو برکشیده‌ی خدایی | |
| همی تا بود در سرای بزرگان | چو سیمین بتان لعبتان سرایی | |
| کند چشمشان از شبه مهره بازی | کند زلفشان بر سمن مشکسایی | |
| به تو تازه باد اینجهان کاین جهان را | چو مر چشم را روشنایی ببایی |