| دل من همی داد گفتی گوایی | که باشد مرا روزی از تو جدایی | |
| بلی هر چه خواهد رسیدن به مردم | بر آن دل دهد هر زمانی گوایی | |
| من این روز را داشتم چشم وزین غم | نبوده‌ست با روز من روشنایی | |
| جدایی گمان برده بودم ولیکن | نه چندانکه یکسو نهی آشنایی | |
| به جرم چه راندی مرا از در خود | گناهم نبوده‌ست جز بیگنایی | |
| بدین زودی از من چرا سیر گشتی | نگارا بدین زودسیری چرایی | |
| که دانست کز تو مرا دید باید | به چندان وفا اینهمه بیوفایی | |
| سپردم به تو دل، ندانسته بودم | بدین گونه مایل به جور و جفایی | |
| دریغا دریغا که آگه نبودم | که تو بیوفا در جفا تا کجایی | |
| همه دشمنی از تو دیدم ولیکن | نگویم که تو دوستی را نشایی | |
| نگارا من از آزمایش به آیم | مرا باش، تا بیش ازین آزمایی | |
| مرا خوار داری و بیقدر خواهی | نگر تا بدین خو که هستی نپایی | |
| ز قدر من آنگاه آگاه گردی | که با من به درگاه صاحب درآیی | |
| وزیر ملک صاحب سید احمد | که دولت بدو داد فرمانروایی | |
| زمین و هوا خوان بدین معنی او را | که حلمش زمینی‌ست طبعش هوایی | |
| دلش را پرست، ار خرد را پرستی | کفش را ستای، ار سخا را ستایی | |
| ز بهر نوای کسان چیز بخشد | نترسد ز کم چیزی و بینوایی | |
| ز گیتی به دو چیز بس کرد و آن دو | چه چیزست: نیکی و نیکو عطایی | |
| ایا مصطفی سیرت و مرتضی دل | که همنام و همکنیت مصطفایی | |
| دل مهتران سوی دنیا گراید | تو دایم سوی نام نیکو گرایی |