| حدیث ار کند با تو از شرم گردد | دو رخسار او چون گل بوستانی | |
| نه هرگز بدان را به بد داده یاری | نه هرگز به بد کرده همداستانی | |
| جهان را به عدل و به انصاف دادن | بیاراست چون شعر نیک از معانی | |
| به جوی اندرون آب، نوش روان شد | ازین عدل و انصاف نوشیروانی | |
| چنان گشت بازارهای ولایت | که برخاست از پاسبان پاسبانی | |
| سپاه و رعیت نیابند فرصت | به شغل دگر کردن از میزبانی | |
| ز پاکیزگی شهر و از ایمنی ده | روان گشت بازار بازارگانی | |
| زهی شهریاری که گویی ز ایزد | به رزق همه عالم اندر ضمانی | |
| به کردار نیکو و گفتار شیرین | همی آرزوها به دلها رسانی | |
| دل من پر از آرزو بود شاها | وز اندیشه رخسار من زعفرانی | |
| نه زان کاندرین خدمت این رنج بردم | که واجب کند بر من این مهربانی | |
| مرا شاد کردی و آباد کردی | سرای من از فرش و مال و اوانی | |
| بیاراستم خانه از نعمت تو | به کاکویی و رومی و خسروانی | |
| خدایت معین باد و دولت مساعد | تو باقی و بدخواه تو گشته فانی | |
| سرای تو پر سرو و پر ماه و پر گل | ز یغمایی و چینی و خلخانی | |
| همایون و فرخنده بادت نشستن | بدین جشن فرخنده‌ی مهرگانی | |
| به تو بگذرد روزگاران به خوشی | دو صد جشن دیگر چنین بگذرانی |