| خوشا عاشقی خاصه وقت جوانی | خوشا با پریچهرگان زندگانی | |
| خوشا با رفیقان یکدل نشستن | به هم نوش کردن می ارغوانی | |
| به قوت جوانی بکن عیش زیرا | که هنگام پیری بود ناتوانی | |
| جوانی و از عشق پرهیز کردن | چه باشد، ندانی، بجز جان گرانی | |
| جوانی که پیوسته عاشق نباشد | دریغست ازو روزگار جوانی | |
| در شادمانی بود عشق خوبان | بباید گشادن در شادمانی | |
| در شادمانی گشاده‌ست بر تو | که مدحتگر پادشاه جهانی | |
| جهاندار مسعود محمود غازی | که مسعود باد اخترش جاودانی | |
| سر خسروان افسر تاجداران | که او را سزد تاج و تخت کیانی | |
| زمین را مهیا به مالک رقابی | فلک را مسمی به صاحبقرانی | |
| به مردانگی از همه شهریاران | پدیدار همچون یقین از گمانی | |
| به جنگ اندرون کامرانست لیکن | ندانم کجا راند این کامرانی | |
| نبینی دل جنگ او هیچ کس را | تو بنمای گر هیچ دیدی و دانی | |
| از آن سو مر او راست تا غرب شاهی | وز این سو مر او راست تا شرق خانی | |
| سپاهیست او را که از دخل گیتی | به سختی توان دادشان بیستگانی | |
| اگر نیستی کوه غزنین توانگر | بدین سیم روینده و زر کانی | |
| به اندازه‌ی لشکر او نبودی | گر از خاک و از گل زدندی شیانی | |
| خداوند چشم بدان دور دارد | از این شاه و زین دولت آسمانی | |
| چنین شهریار و چنین شاهزاده | که دید و که داده‌ست هرگز نشانی | |
| بدین شرمناکی بدین خوب رسمی | بدین تازه‌رویی بدین خوشزبانی |