| به علم و ادب پادشاه زمینی | به اصل و گهر پادشاه زمانی | |
| پدر شهریار جهانداری و تو | ز دست پدر شهریار جهانی | |
| عدوی تو خواهد که همچون تو باشد | به آزاده طبعی و مردم ستانی | |
| نگردد چو یاقوت هرگز بدخشی | نه سنگ سیه چون عقیق یمانی | |
| نیاید به اندیشه از نیست هستی | نیاید به کوشیدن از جسم جانی | |
| ترا نامی از مملکت حاصل آمد | نکردی بدان نام بس شادمانی | |
| بکوشی کنون تا همی خویشتن را | جز آن نام نامی دگر گسترانی | |
| مگر عهد کردی که در هر دل ای شه | ز کردار نیکو نهالی نشانی | |
| به دست سخی آزها را امیدی | به لفظ حری نکته‌ها را بیانی | |
| پی نام و نانند خلق زمانه | تو مر خلق را مایه‌ی نام و نانی | |
| گه مهربانی چو خرم بهاری | گه خشم و کین همچو باد خزانی | |
| اگر مر ترا از پدر امر باشد | به تدبیر هر روز شهری ستانی | |
| به هیبت هلاک تن دشمنانی | به چهره چراغ دل دوستانی | |
| به صید اندرون معدن ببر جویی | مگر تو خداوند ببر بیانی | |
| ز بهر تقرب قوی لشکرت را | سپهر از ستاره دهد بیستگانی | |
| سخاوت بر تو مکینست شاها | ازیرا که تو مر سخا را مکانی | |
| اگر بخل خواهد که روی تو بیند | به گوش آید او را ز تو «لن ترانی» | |
| همه ساله گوهر فشانی ز دو کف | همانا که تو ابر گوهر فشانی | |
| به محنت همه خلق را دستگیری | به روزی همه خلق را میزبانی | |
| ز حرص برافشاندن مال، جودت | به زایر دهد هر زمان قهرمانی |