| به من بازگرد ای چو جان و جوانی | که تلخست بی تو مرا زندگانی | |
| من اندر فراق تو ناچیز کردم | جمال و جوانی، دریغا جوانی | |
| دریغا تو کز پیش رویم جدایی | دریغا تو کز پیش چشمم نهانی | |
| سفر کردی و راه غربت گرفتی | به راه اندر ای بت همی دیر مانی | |
| چه گویی، به تو راه جستن توانم | چه گویم، به من بازگشتن توانی | |
| دل من ز مهر تو گشتن نخواهد | دلی دیده‌ای تو بدین مهربانی؟ | |
| گرفتم که من دل ز تو برگرفتم | دل من کند بی تو همداستانی؟ | |
| من از رشک قد تو دیدن نیارم | سهی سرو آزاده‌ی بوستانی | |
| ز بس کز فراق تو هر شب بگریم | بگرید همی با من انسی و جانی | |
| ترا گویم ای عاشق هجر دیده | که از دیده هر شب همی خون چکانی | |
| چه مویی چه گریی چه نالی چه زاری | که از ناله کردن چو نالی نوانی | |
| چرا بر دل خسته از بهر راحت | ثناهای قطب المعالی نخوانی | |
| ابو احمد آن اصل حمد و محامد | محمد، کش از خسروان نیست ثانی | |
| همه نهمت و کام او خوبکاری | همه رسم و آیین او خسروانی | |
| جهان را همه فتنه‌ی خویش کرده | به نیکو خصالی و شیرین زبانی | |
| به آزادگی از همه شهریاران | پدیدست همچون یقین از گمانی | |
| زهی بر خرد یافته کامگاری | زهی بر هر یافته کامرانی | |
| اگر چند از نامورتر تباری | وگر چند کز بهترین خاندانی | |
| بزرگی همی جز به دانش نجویی | ملکزادگان کنون را نمانی | |
| ز فضل و هنر چیست کان تو نداری | ز علم و ادب چیست کان تو ندانی |