| نه چون او ملک خلق دیده به گیتی | نه چون او سخی خلق داده نشانی | |
| همه میل او سوی ایزدپرستی | همه شغل او جستن آنجهانی | |
| سپه برده اندر دل کافرستان | خطر کرده در روزگار جوانی | |
| ز هندوستان اصل کفر و ضلالت | بریده به شمشیر هندوستانی | |
| نهاده که هند بر خوان هندو | چو دشت کتر بر سر خوان خانی | |
| زهی خسروی کز بزرگی و مردی | میان همه خسروان داستانی | |
| ترا زین سپس جز فرشته نخوانم | ازیرا که تو آدمی را نمانی | |
| به بزم اندرون آفتاب منیری | به رزم اندرون اژدهای دمانی | |
| تو را رزمگه بزمگاهست شاها | خروش سواران سرود اغانی | |
| از این روی جز جنگ جستن نخواهی | به جنگ اندرون جز مبارز نرانی | |
| به هر حرب کردن جهانی گشایی | به هر حمله بردن حصاری ستانی | |
| ز باد سواران تو گرد گردد | زمینی که لشکر بدو بگذرانی | |
| بخندد اجل چون تو خنجر برآری | بجنبد جهان چون تو لشکر برانی | |
| ترا پاسبان گرد لشکر نباید | که شمشیر تو خود کند پاسبانی | |
| ندارد خطر پیش تو کوه آهن | که آهنگدازی و آهنکمانی | |
| جهان را ز کفر و ز بدعت بشستی | به پیروزی و دولت آسمانی | |
| نپاید بسی تا به بغداد و بصره | غلامی به صدر امارت نشانی | |
| اگر چه ز نوشیروان درگذشتی | به انصاف دادن چو نوشیروانی | |
| کریمی چو شاخیست، او را تو باری | سخاوت چو جسمیست، او را تو جانی | |
| همی تا کند بلبل اندر بهاران | به باغ اندرون روز و شب باغبانی |