| یکی گوهری چون گل بوستانی | نه زر و به دیدار چون زر کانی | |
| به کوه اندرون مانده‌ی دیرگاهی | به سنگ اندرون زاده‌ی باستانی | |
| گهی لعل چون باده‌ی ارغوانی | گهی زرد چون بیرم زعفرانی | |
| لطیفی برآمیخته با کثافت | یقینی برابر شده با گمانی | |
| نه گاه بسودن مر او را نمایش | نه گاه گرایش مر او را گرانی | |
| هم او خلق را مایه‌ی زورمندی | هم او زنده را مایه‌ی زندگانی | |
| ازو قوت فعل بری و بحری | ازو حرکت طبع انسی و جانی | |
| غم عاشقی ناچشیده ولیکن | خروشنده چون عاشق از ناتوانی | |
| چو زرین درختی همه برگ و بارش | ز گوگرد سرخ و عقیق یمانی | |
| چو از کهربا قبه‌ای برکشیده | زده بر سرش رایت کاویانی | |
| عجب گوهرست این گهر گر بجویی | مر او را نکو وصف کردن ندانی | |
| نشان دو فصل اندر او بازیابی | یکی نوبهاری یکی مهرگانی | |
| ز اجزای او لاله‌ی مرغزاری | ز آثار او نرگس بوستانی | |
| به عرض شبه گوهر سرخ یابی | ازو چون کند با تو بازارگانی | |
| کناری گهر بر سر تو فشاند | چو مشتی شبه بر سر او فشانی | |
| ایا گوهری کز نمایش جهان را | گهی ساده سودی و گاهی زیانی | |
| نه سنگی و سنگ از تو ناچیز گردد | مگر خنجر شهریار جهانی | |
| یمین دول میر محمود غازی | امین ملل شاه زاولستانی | |
| شهی خسروی شهریاری امیری | که بدعت ز شمشیر او گشت فانی | |
| ملک فره و ملکتش بیکرانه | جهان خسرو و سیرتش خسروانی |