| به نیم خدمت بخشد هزار پاداشن | به صد گنه نگراید به نیم بادافراه | |
| خدای در سر او همتی نهاده بزرگ | از آسمان و زمین مهتر و فزون صد راه | |
| بسا کسا که گنه کرد و هیچ عذر نداشت | دل کریمش از آن کس نجست عذر گناه | |
| در این دو مه که من اینجا مقیمم از کف او | به کام دل برسیدند زایری پنجاه | |
| یکی منم که چنان آمدم مثل بر او | که کرد بی‌بنه آید هزیمت از بنگاه | |
| کنون چنان شدم از بر او کجا تن من | به ناز پوشد توزی و صدره‌ی دیباه | |
| به صره زر به هم کردم و به بدره درم | همی‌روم که کنم خلق را ازین آگاه | |
| به راه منزل من گر رباط ویران بود | کنون ستاره‌ی خورشید باشدم خرگاه | |
| چنین کنند بزرگان، ز نیست هست کنند | بلی، ولیکن نه هر بزرگ و نه هر گاه | |
| همیشه تا نبود خوبکار چون بدکار | چنان کجا نبود نیکخواه چون بدخواه | |
| همیشه تا به شرف باز برتر از گنجشگ | چنان کجا هنر شیر برتر از روباه | |
| جهان متابع او باد و روزگار مطیع | خدای ناصر او باد و بخت نیک پناه | |
| به نیکنامی اندر جهان زیاد و مباد | بجز به نیکی نام نکوش در افواه |