| به جان تو که نیارم تمام کرد نگاه | ز بیم چشم رسیدن بدان دو چشم سیاه | |
| از آنکه نرگس لختی به چشم تو ماند | دلم به نرگس بر شیفته شده‌ست و تباه | |
| به روی و بالا ماهی و سروی و نبود | بدان بلندی سرو و بدین تمامی ماه | |
| به باغ سرو سوی قامت تو کرد نظر | ز چرخ ماه سوی چهره‌ی تو کرد نگاه | |
| ز رشک چهره‌ی تو ماه تیره گشت و خجل | ز شرم قامت تو سرو کوژ گشت و دو تاه | |
| چراغ و شمع سپاهی و بر تو گرد شده‌ست | ز نیکویی و ملاحت هزارگونه سپاه | |
| به مجلس اندر تا ایستاده‌ای دل من | همی‌طپد که مگر مانده گردی ای دلخواه | |
| نه رنج تو بپسندم نه از تو بشکیبم | در این تفکر گم گشته‌ام میان دو راه | |
| ز گمرهی به ره آیم چو باز پردازم | به مدح خواجه‌ی سید وزیر زاده‌ی شاه | |
| ابوالحسن علی فضل احمد آنکه ز خلق | مقدمست به فضل و مقدمست به جاه | |
| بدو بنازد مجلس بدو بنازد صدر | بدو بنازد تخت و بدو بنازد گاه | |
| به چشم همتش ار سوی آسمان نگری | یکی مغاک نماید سپاه و ژرف چو چاه | |
| به رای و حزم جهان را نگاه تاند داشت | ولی نتاند دینار خویش داشت نگاه | |
| چرا نتاند، تاند من این غلط گفتم | بدین عقوبت واجب شود معاذالله | |
| نه هر که چیزی نکند از آن همی‌نکند | که دست طاقتش از علم آن بود کوتاه | |
| چرا نگویم کو را سخا همی‌گوید | که نام خویش بیفزای و مال خویش بکاه | |
| کسی که نام و بزرگی طلب کند نشگفت | که کوه زر به بر چشم او نماید کاه | |
| به خاصه آنکه به اصل و هنر چو خواجه بود | نگاه کن که نیایی شبیهش از اشباه | |
| همه بزرگان کاندر زمین ایرانند | به آستانه‌ی او بر زمین نهاده جباه | |
| به همت و به سخا و به هیبت و به سخن | به مردمی که چنو آفریده نیست اله |