| کرگی آوردی از آن بیشه‌ی منکر به کمند | که ازو پیل نهان گشت همی زیر گیاه | |
| ای سیاوخش به دیدار، به روم از پی فال | صورت روی تو بافند همی بر دیباه | |
| کیست آن کهتر کز خدمت تو صبر کند | که به کام دل من باد و به کام دلخواه | |
| روز منحوس به دیدار تو فرخنده شود | خنک آنکس که ترا بیند هر روز پگاه | |
| از بلا رست و ز غم رست و ز درویشی رست | هر که اندر کنف درگه تو یافت پناه | |
| من ز درگاه تو ای شاه مهی بودم دور | مر مرا باری یک سال نمود آن یک ماه | |
| از فراوان شرر غم که مرا در دل بود | گفتی اندر دل من ساخته‌اند آتشگاه | |
| شاعری گفت مرا چون تو بر کس نشوی؟ | شاعران مردم گیرند همی اندر راه | |
| اندر این دولت منصور ز هرگونه کسست | شعرشان گوی وز ایشان صلت و خلعت خواه | |
| گفتم ایشان چو ستاره اند و ملک یوسف ماه | من ستاره نشناسم، که همی‌بینم ماه | |
| من که معروف شدستم به پرستیدن او | به پرستیدن هر کس نکنم پشت دو تاه | |
| اندر این خدمت جاهیست مرا سخت عریض | من به دیبا و به دینار بنفروشم جاه | |
| تا چو کردار ستوده نبود سیرت زشت | تا چو پاداشن نیکو نبود بادافراه | |
| پادشا باش و رخ از شادی ماننده‌ی گل | رخ بدخواه و بداندیش تو ماننده‌ی کاه |