| زلف مشکین تو زان عارض تابنده چو ماه | به سر چاه زنخدان تو آید گه گاه | |
| از پی آن که یکی بسته به دو رسته شود | گرد می‌گردد و در چاه کند ژرف نگاه | |
| اندر آن چاه شب و روز گرفتار و اسیر | دل من مانده و آن خال، دو ناکرده گناه | |
| زلف تو دوش به چاه آمد و آن خال سیه | اندر آویخت به دو دست در آن زلف سیاه | |
| از بن چه به زمانی به سر چاه رسید | دل من ماند به چاه اندر با حسرت و آه | |
| خال بیچاره از آن چاه بدان زلف برست | بینی آن زلف که خالی برهاند از چاه | |
| دل من نیز بدان زلف چرا دست نزد | مگر از آمدن زلف نبوده‌ست آگاه | |
| اندر آن چاه دلم زنده بدان خالک بود | ور نه تا اکنون بودی شده ده باره تباه | |
| چشم دارم که نگردد تبه آن دل که بر او | حزرها باشد آویخته از مدحت شاه | |
| مدحت شاه زمین یوسف بن ناصر دین | آن خداوند نگین و کمر و تاج و کلاه | |
| آنکه هر جای که از شاکر او یاد کنی | ناطلب کرده یکی، پیش تو آید پنجاه | |
| خواسته ننهد و ناخواسته بسیار دهد | از نهاده‌ی پدر و داده‌ی دارنده اله | |
| بر او صورت بسته‌ست همانا که مگر | ملکان خواسته‌ی خویش ندارند نگاه | |
| ملکان مالستانند و ملک مالده‌ست | ملکان خواسته افزایند، او خواسته کاه | |
| جود او کرد و عطا دادن پیوسته‌ی او | دست درویشی از دامن زایر کوتاه | |
| ای به بستان عطای تو چریده همه کس | زایران کرده به دریای سخای تو شناه | |
| به شرف تاج ملوکی به سخا فخر ملوک | به لقا روی سپاهی به هنر پشت سپاه | |
| هر که بر گاه ترا بیند در دل گوید | هست گاه از در این میر، چو میر از در گاه | |
| روز صید تو بپرسند گر از شیر، مثل | که چه خوانند ترا؟ گوید: اکنون روباه | |
| با توانایی و قوت بهراسید همی | پیل از آن شیر که کشتی به لب رود بیاه |