| سروی شنیده‌ای که بود ماه بار او؟ | مه دیده‌ای که مشک بپوشد کنار او؟ | |
| من دیدم و شنیدم، این هر دو، آن بتیست | کاین دل هزار بار تبه شد به کار او | |
| پر گوهرست ز آتش عشقش کنار من | پر سلسله ز حلقه‌ی زلفش کنار او | |
| باغیست روی نیکوی آن روی نیکوان | کاندر مه تموز بخندد بهار او | |
| بر کام و آرزو دل بیچاره‌ی مرا | ناکامگار کرد گل کامگار او | |
| این طرفه‌تر نگر تو که بر روی اوست گل | وندر دل منست همه ساله خار او | |
| چندان نگار دارد رویش که هر زمان | حیران شود نگارگر اندر نگار او | |
| از دل بهر نگار شکاری همی‌کند | تا خوش بود بر آن دل زنهارخوار او | |
| خواجه‌ی رئیس فخر بزرگان روزگار | کایزد شریف کرد بدو روزگار او | |
| بوسهل احمد حسن حمدوی که فضل | همچون شرف بزرگ شد اندر کنار او | |
| آزاده برکشیدن و رادی رسوم اوست | و آزادگی نمودن و رادی شعار او | |
| یمن همه بزرگان اندر یمین اوست | یسر همه ضعیفان اندر یسار او | |
| اندر جهان سرای ندانیم کاندر آن | آثار نیست از کف دیناربار او | |
| همچون خزانه‌های ملوکست خانه‌ها | از بر و از کرامت و از یادگار او | |
| خاصه سرای آنکه چو من در جوار اوست | و ایمن چو من همی‌چرد از مرغزار او | |
| درویشی و نیاز نیارد نهاد پای | اندر جوار آنکه بود در جوار او | |
| از بیم آن که گرد به همسایگان رسد | بیرون ز راه رفت نیارد سوار او | |
| همواره دوستدار کم آزاری و کرم | خیره نیند خلق جهان دوستدار او | |
| تا بود بر بزرگخویی بردبار بود | چون نیکخو دلیست دل بردبار او | |
| آنجا که تافته شود او تنگدل مباش | تا بنگری صبوری و سنگ و وقار او |