| چون بسیج راه کردم سوی بست از سیستان | شب همی تحویل کرد از باختر بر آسمان | |
| روز چون قارون همی‌نادید گشت اندر زمین | شب چو اسکندر همی‌لشکر کشید اندر زمان | |
| جامه‌ی عباسیان بر روی روز افکند شب | برگرفت از پشت شب زربفت رومی طیلسان | |
| لشکر شب دیدم اندر جنگ روز آویخته | همچو برگ زعفران بر گرد شاخ زعفران | |
| وز نهیب خواب نوشین ناچشیده خون رز | چون سر مستان سر هر جانور گشته گران | |
| خواب چیره گشته اندر هر سری بر سان مغز | خواب غالب گشته اندر هر تنی بر سان جان | |
| روی بند از روی بگشاده عروسان سپهر | پیش هر یک برگرفته پرده‌ی راز نهان | |
| آسمان چون سبز دریا و اختران بر روی او | همچو کشتیهای سیمین بر سر دریا روان | |
| یا کواکبهای سیم از بهر آتش روز جنگ | بر زده بر غیبه‌های آبگون برگستوان | |
| گاه چون پاشیده برگ نسترن بر برگ بید | گه چو لل ریخته بر روی کحلی پرنیان | |
| من بیابانی به پیش اندر گرفته کاندرو | از نهیب دیو دل خوناب گشتی هر زمان | |
| سهمگین راهی فرازش ریزه‌ی سنگ سیاه | پهنور دشتی نشیبش توده‌ی ریگ روان | |
| ریگ او میدان دیو و خوابگاه اژدها | سنگ او بالین ببر و بستر شیر ژیان | |
| گاه رفتن ریگ او چون نشتری در زیر پای | گاه خفتن سنگ او چون نیش کژدم زیر ران | |
| نه ز گیتی غمگساری اندرو جز بانگ غول | نه ز مردم یادگاری اندرو جز استخوان | |
| چون چنین دیدی خرد دایم مرا گفتی همی | کفرین خواجه منصور حسن بر من بخوان | |
| زان درازی راه با دل گفتمی هر ساعتی | کاین بیابان را مگر پیدا نخواهد بد کران | |
| اندرین اندیشه بودم کز کنار شهر بست | بانگ آب هیرمند آمد به گوشم ناگهان | |
| منظر عالی شه بنمود از بالای دژ | کاخ سلطانی پدیدار آمد از دشت لکان | |
| مرکبان آب دیدم صف زده بر روی آب | پالهنگ هر یکی پیچیده بر کوه گران |