| ای شاه و شاهزاده و شاهی به تو بزرگ | فرخنده فخر دولت و دولت به تو جوان | |
| جایی که برکشند مصاف از بر مصاف | و آهن سلب شوند یلان از پس یلان | |
| از رویها بروید گلهای شنبلید | بر تیغها بخندد گلهای ارغوان | |
| گردون ز برق تیغ چو آتش لیان لیان | کوه از غریو کوس چو کشتی نوان نوان | |
| چون برکشیده تیغ تو پیدا شود ز دور | از هر تنی شود سوی گردون روان روان | |
| آن کس رها شود ز تو کز بیم تیغ تو | ز انده بر او به سر نشود روز تا کران | |
| آن دشت را که رزمگه تو بود ورا | دریای خون لقب شود و کوه استخوان | |
| آن کس که روز جنگ هزیمت شود ز تو | تا هست جامه گیرد ازو رنگ زعفران | |
| شیری که پیل بشکند، از بیم تیغ تو | اندر ولایت تو چو کپی رودستان | |
| روزی درخش تیغ تو بر آتش اوفتاد | آتش ز بیم تیغ تو در سنگ شد نهان | |
| و اکنون چو آهنی ز بر سنگ بر زنی | آسیمه گردد و شود اندر جهان جهان | |
| گویی درخت باغ عدوی تو بوده‌است | کاندر زمین شکفته شود شاخ خیزران | |
| آبی که در ولایت تو همی‌خیزد ای شگفت | گویی زهیبت تو طلسمی بود بر آن | |
| کاندر فتد به جیحون تازد به باد و دم | غران بود چو تندر تند اندر آن میان | |
| تا تو به صدر ملک نشستی قبادوار | هرگز به راه نخشب و راه قبادیان | |
| بی سیم سائل تو نرفت ایچ قافله | بی زر زایر تو نرفت ایچ کاروان | |
| این ز آرزوی تخت تو سر برزند ز کوه | وان ز آرزوی تاج تو سر برزند ز کان | |
| ای بر همه هوای دل خویش کامکار | ای بر همه مراد دل خویش کامران | |
| سود همه جهانی و از تو به هیچ وقت | هرگز نکرد کس بجز از گنج تو زیان | |
| ای خسروی که مملکت اندر سرای تو | آب حیات خورد و بود زنده جاودان |