| با کاروان حله برفتم ز سیستان | با حله تنیده ز دل بافته ز جان | |
| با حله‌ای بریشم ترکیب او سخن | با حله‌ای نگارگر نقش او زبان | |
| هر تار او به رنج برآورده از ضمیر | هر پود او به جهد جدا کرده از روان | |
| از هر صنایعی که بخواهی بر او اثر | وز هر بدایعی که بجویی بر او نشان | |
| نه حله‌ای که آب رساند بدو گزند | نه حله‌ای که آتش آرد بر او زیان | |
| نه رنگ او تباه کند تربت زمین | نه نقش او فرو سترد گردش زمان | |
| بنوشته زود و تعبیه کرده میان دل | و اندیشه را به ناز بر او کرده پاسبان | |
| هر ساعتی بشارت دادی مرا خرد | کاین حله مر ترا برساند به نام و نان | |
| این حله نیست بافته از جنس حله‌ها | این را تو از قیاس دگر حله‌ها مدان | |
| این را زبان نهاد و خرد رشت و عقل بافت | نقاش بود دست و ضمیر اندر آن بیان | |
| تا نقش کرد بر سر هر نقش برنوشت | مدح ابوالمظفر شاه چغانیان | |
| میر احمد محمد شاه سپه پناه | آن شهریار کشورگیر جهان ستان | |
| آن هم ملک مروت و هم نامور ملک | وان هم خدایگان سیر و هم خدایگان | |
| گرد سریر اوست همه سیر آفتاب | سوی سرای اوست همه چشم آسمان | |
| از بیم خویش تیره شود بر سپهر تیر | گر روز کینه دست برد سوی تیردان | |
| وای آنکه سر زطاعت او بازپس کشید | گردد سرش به معرکه تاج سرسنان | |
| روزی که سایه آرد بر تیغ او سپر | روزی که مایه گیرد از تیر او کمان | |
| شیر دژم دو دیده فرو افکند ز چشم | پیل دمنده زهره برون آرد از دهان | |
| بس پایها که تیغش بردارد از رکاب | بس دستها که گرزش برگیرد از عنان | |
| بر پیل گرز او به سه پاره کند سرین | بر شیر تیغ او به دو پاره کند میان |