| دی به سلام آمد نزدیک من | ماه من آن لعبت سیمین ذقن | |
| با زنخی چون سمن و با تنی | چون گل سوری به یکی پیرهن | |
| تازان چون کبک دری بر کمر | یازان چون سرو سهی در چمن | |
| در شکن زلف هزاران گره | در گره جعد هزاران شکن | |
| گفتم: چونی و چگونه‌ست کار؟ | گفت: به رنج اندرم از خویشتن | |
| چون بود آن کس که ندارد میان | چون بود آن کس که ندارد دهن | |
| از تو دل تو بربودم به زرق | وز تو تن تو بربودم به فن | |
| جای سخن گفتن کردم ز دل | جای کمر بستن کردم ز تن | |
| بر تن تو تا کی بندم کمر | وز دل تو تا کی گویم سخن | |
| بر تو ستم کردم و روز شمار | پرسش خواهد بدن آن را ز من | |
| خواجه کنون گوید کاین عابدست | عابد دینداری خواهد شدن ... | |
| خواجه ابوبکر عمید ملک | عارض لشکر علی بن الحسن | |
| آن ز بلا راحت هر مبتلی | وان ز محن راحت هر ممتحن | |
| خدمت او نعمت و دفع بلاست | طاعت او راحت و رفع محن | |
| خانه‌ی او اهل خرد را مقر | مجلس او اهل ادب را وطن | |
| هر که سوی خدمت او راست شد | راه نیابد سوی او اهرمن | |
| خدمت او را چو درختی شناس | دولت و اقبال مر او را فنن | |
| هر که بر او سایه فکند آن درخت | رست ز تیمار و ز گرم و حزن | |
| یا رب چونانکه به من بر فتاد | سایه‌ی او بر همه گیتی فکن | |
| ای به همه خوبی و نیکی سزا | ای به هوای تو جهان مرتهن |