| پیچان درختی نام او نارون | چون سرو زرین پر عقیق یمن | |
| نازنده چون بالای آن زاد سرو | تابنده چون رخسار آن سیمتن | |
| شاخش ملون همچو قوس قزح | برگش درخشان همچو نجم پرن | |
| چون زلف خوبان بیخ او پر گره | چون جعد خوبان شاخ او پر شکن | |
| چون آفتاب و جزوی از آفتاب | چون گوهر و با گوهر از یک وطن | |
| چون دلبری اندر عقیقین وشاح | چون لعبتی در بسدین پیرهن | |
| نالنده همچون من ز هجران یار | لرزنده و پیچنده بر خویشتن | |
| گویی گنهکاریست کو را همی | در پیش خواجه گفت باید سخن | |
| دستور زاده‌ی شاه ایران زمین | حجاج، تاج خواجگان، بوالحسن | |
| پرورده اندر دامن مملکت | پستان دولت روز و شب در دهن | |
| آزادگی آموخته زو طریق | رادی گرفته زو رسوم و سنن | |
| او برگرفته راه و رسم پدر | چون جستن او طاعت ذوالمنن | |
| و آزادگان را برکشیده ز چاه | چاهی که پایانش نیابد رسن | |
| بس مبتلا کو را رهاند از بلا | بس ممتحن کو را رهاند از محن | |
| ایزد کند رحمت بر آن کس که او | رحمت کند بر مردم ممتحن | |
| اندر کفایت صاحب دیگرست | و اندر سیاست سیف بن ذوالیزن | |
| او ایدر است و رای و تدبیر او | گردان میان قیروان تا ختن | |
| فرمان او و امر او طوقهاست | بر گردن میران لشکر شکن | |
| گر کلک بر کاغذ نهد از نهیب | شمشیر، کاغذ گردد و مرد، زن | |
| هر ساعتی زنهار خواهد همی | از کلک او شمشیر شمشیرزن |