| از عدل او آرام یابد همی | با شیر شرزه اشتر اندر عطن | |
| چندان بیان دارد به فضل از مهان | کاندر محاسن حور عین ز اهرمن | |
| او آتش تیزست بر تیغ کوه | وان دیگران چون شمع بر باد خن | |
| چونانکه دستش را پرستد سخا | بت را پرستیدن نیارد شمن | |
| با بردباری طبع او متفق | با نیکنامی جود او مقترن | |
| سختم شگفت آید که تا چون شده ست | چندان فضایل جمع در یک بدن | |
| گر مایه‌ی فضلست بس کار نیست | فرزند فضلست آن چراغ زمن | |
| نزد خردمندان نباشد غریب | بوی از گل و نور از سهیل یمن | |
| زایر کز آنجا باز گردد برد | دیبا به تخت و رزمه و زر، به من | |
| بس کس که او چون قصد وی کرد باز | با نهمت و با کام دل شد چو من | |
| بر ظن نیکو قصد کردم بدو | آزادگی کرد و وفا کرد ظن | |
| روز نخستم خلعتی داد زرد | از جامه‌ای کن را ندانم ثمن | |
| با جامه زری زرد چون شنبلید | با زر، سیمی پاک چون نسترن | |
| زان زر و سیمم روز و شب پیش خویش | بر پای کرده کودکی چون وثن | |
| مهتر چنین باید موالی نواز | مهتر چنین باید معادی شکن | |
| ای آفتاب صد هزار آفتاب | ای پیشکار صد هزار انجمن | |
| جشن سده‌ست از بهر جشن سده | شادی کن و اندیشه از دل بکن | |
| می خور ز دست لعبتی حور زاد | چون زاد سروی پر گل و یاسمن | |
| ماهی به کش در کش چو سیمین ستون | جامی به کف بر نه چو زرین لگن | |
| تا می پرستی پیشه‌ی موبدست | تا بت پرستی پیشه‌ی برهمن |